Σκηνή πρώτη
Η φίλη της την πήρε τηλέφωνο κλαίγοντας με λυγμούς. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Της πήρε πολλή ώρα να καταφέρει να περιγράψει τι της είχε συμβεί. Είχε μπει στο γραφείο του υφυπουργού για μία υπηρεσιακή συνάντηση. Εκείνος έκλεισε την πόρτα και κατέβασε το παντελόνι του. Εν ψυχρώ. Την κυρίεψε ένα ανίκητο αίσθημα φόβου, απόλυτη ανικανότητα να κουνηθεί ή να μιλήσει. Δεν έκανε τίποτα. Ούτε μίλησε, ούτε φώναξε, ούτε κάλεσε σε βοήθεια. Εκείνος, αφού είδε ότι δεν ανταποκρίνεται, αυτοϊκανοποιήθηκε μπροστά της, σκουπίστηκε, χαλάρωσε. Εκείνη έφυγε τρέχοντας και κλαίγοντας. Βιασμός. Στο τηλέφωνο έτρεμε. Είπε την ιστορία μόνο σ’εκείνη, περίμενε να ηρεμήσει, γύρισε στο σπίτι και στην οικογένειά της, δεν συζητούσε με κανέναν γι αυτό. Έκανε μέρες να συνέλθει, αλλά η ζωή συνεχίστηκε. Δεν είπε τίποτα. 