Η ευτυχία του να είσαι σαλιγκάρι

Σύμφωνα με την 4^η αξιολόγηση της πορείας το Μνημονίου από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ποσοστό εισπραξιμότητας του νέου φόρου ακινήτων ΕΝΦΙΑ υπολογίζεται σε μόλις 72% (σελ. 32), και παράλληλα προβλέπεται η νομοθέτηση της δυνατότητας να βγαίνει σε πλειστηριασμό η ακίνητη περιουσία των πολιτών με ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο μόλις στο 1/3 της «αντικειμενικής» αξίας της ή και χαμηλότερα (σελ. 157). Ο ατυχής οφειλέτης φορολογούμενος που θα χάνει περιουσία πολύ μεγαλύτερης πραγματικής αξίας για μερικές χιλιάδες ευρώ, θα συνεχίσει να διώκεται για το υπόλοιπο της οφειλής προς το Δημόσιο!

Δηλαδή, η κυβέρνηση:

Ομολογεί εμμέσως αλλά σαφώς ότι οι πραγματικές αξίες των ακινήτων υπολείπονται σημαντικά των (δήθεν) αντικειμενικών.

Κρατιστές, φορομπήχτες, καταστροφικοί νομοθέτες

Όποιος έχει περάσει από τον ιδιωτικό τομέα, εκτός αν ήταν ήδη από τότε κρυφο-κρατικοδίαιτος, θα πρέπει να ξέρει ότι όταν υπερφορολογείς μια οικονομική δραστηριότητα που μπορεί να μετακινηθεί ή να αποτραβηχτεί εύκολα, τότε η φορολογητέα ύλη απλά μπορεί να μην είναι εκεί όταν πας να εισπράξεις τον φόρο. Συνεπώς, ειδικά σε τέτοιες τις περιπτώσεις, το κράτος πρέπει να είναι προσεκτικό, να φορολογεί με εγκράτεια και λογική ώστε να μην «διώχνει ή να σουβλίζει την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά».

ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΕ!

Στη σελίδα 284 του νέου φορολογικού νομοσχεδίου του ΥΠΟΙΚ, υπάρχει η κυνική διαπίστωση ότι τον νέο φόρο ακινήτων, που μονιμοποιεί το «προσωρινό» χαράτσι και θα καταλογίσει φόρο στην περιουσία αυξημένο κατά 41,4% σε σχέση με φέτος, δεν θα μπορέσουν να πληρώσουν αρκετές χιλιάδες συμπολίτες μας. Αντιγράφω από την Έκθεση Αξιολόγησης Συνεπειών των Ρυθμίσεων: "Από τη θέσπιση του νέου Ενιαίου Φόρου Ιδιοκτησίας Ακινήτων αναμένονται να βεβαιωθούν συνολικά 3,25 δισ. ευρώ και να εισπραχθούν 2,65 δισ. ευρώ". Ήδη, ωστόσο, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των φορολογουμένων από φόρους περιουσίας έχουν αυξηθεί κατά 86%, από την αρχή του έτους, από 500 εκατ. στα 932 εκατ. (βλ. εδώ). Τους συμπολίτες μας αυτούς που δεν θα καταφέρουν να πληρώσουν το αδηφάγο κράτος αναμένουν διώξεις, κατασχέσεις, δημεύσεις περιουσιών, κ.α. αυτές όμως οι συνέπειες δεν αναφέρονται στην «Έκθεση Συνεπειών».

Αντί ν'αλλάξει η χώρα, άλλαξε η τρόικα

Μέχρι το 2011, όταν έκτιζες ένα σπίτι ή έκανες οποιαδήποτε εργασία σε ακίνητο ή δημόσιο τεχνικό έργο χρησιμοποιώντας τις υπηρεσίες μηχανικού, το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος υπολόγιζε σύμφωνα με δικούς του κανόνες το πόσο θα έπρεπε να πληρωθεί ο μηχανικός και το Ταμείο Συντάξεως Μηχανικών Εργοληπτών Δημοσίων Έργων (ΤΣΜΕΔΕ) απαιτούσε από αυτόν τις ανάλογες εισφορές. Είχε δηλαδή ένα σύστημα «αντικειμενικών» αμοιβών ανάλογα με τις παραμέτρους του έργου. Αυτές οι «αντικειμενικές» αμοιβές ήταν πολύ μεγαλύτερες από τις πραγματικές. Η εφορία θεωρούσε όλα αυτά τα χρήματα τεκμήρια και τα αφαιρούσε από το «πόθεν έσχες» του ιδιοκτήτη. Δεν είχε καμία σημασία το πόσα χρήματα πραγματικά πληρωνόταν ο μηχανικός και πόσο τελικά το έργο στοίχιζε συνολικά. Το κράτος με τις υπηρεσίες του χρέωνε κατά το δοκούν, και το υποζύγιο-ιδιοκτήτης πλήρωνε (ή το ίδιο το κράτος, δηλαδή ο φορολογούμενος, καθώς με τον ίδιο παράλογο τρόπο γινόταν ο υπολογισμός και στα δημόσια τεχνικά έργα). 

Θα καταρρεύσουν οι τράπεζες λοιπόν;

«Δεν μπορούμε να μην κάνουμε κάτι, γιατί διαφορετικά θα καταρρεύσουν οι τράπεζες», δήλωσε σε συνέντευξή του ο υπουργός οικονομικών κ. Στουρνάρας, αναφερόμενος στο θέμα της άρσης της απαγόρευσης των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας. Στη συνέχεια, διαβεβαίωσε ότι «θα τεθούν κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια, ώστε να προστατεύονται αυτοί που έχουν πραγματικά ανάγκη και να μην βρίσκουν ευκαιρία να αποφύγουν την καταβολή των δόσεων οι κακοπληρωτές». Αντίστοιχες δηλώσεις έκαναν και οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος, μετά από ειδική σύσκεψη για το θέμα.

Οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας απαγορεύτηκαν με τον νόμο Κατσέλη το 2010, και έκτοτε, με διαδοχικές ανανεώσεις, η απαγόρευση επεκτάθηκε. Παύει να ισχύει στο τέλος του τρέχοντος έτους - θεωρητικά η κυβέρνηση δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα για να αρθεί ο περιορισμός, αυτό που συζητείται είναι αν θα τον διατηρήσει και με τι κριτήρια.

Δυστυχώς, στον δημόσιο διάλογο το θέμα τίθεται σχεδόν αποκλειστικά μόνο από την «τραπεζική» του πλευρά: οι κακές τράπεζες διεκδικούν την περιουσία του πολίτη («αλλιώς θα καταρρεύσουν»).