Ενώ ο δυτικός πολιτισμός έχει αποβάλει τη βία ως μέσο
επίλυσης διαφορών, πολλώ δε μάλλον ιδεολογικών διαφορών, στην Ελλάδα μεγάλα
τμήματα του πληθυσμού, από αριστερά και από δεξιά, ακόμα αντιστέκονται σε αυτή
την κατάκτηση. Πολλαπλασιάζονται τα φαινόμενα καθημερινής «ήπιας» βίας – ήπιας
με την έννοια ότι, ευτυχώς, δεν έχουμε καθημερινά θύματα. Κι έχουμε πάθει κάτι
σαν ομαδικό μιθριδατισμό – τα κόμματα καταγγέλλουν (όχι πάντα, όχι όλα), η
εισαγγελία ενίοτε ερευνά, κάποιοι λίγοι καταδικάζονται, αλλά πρακτικά αν
αλλάζει κάτι, αυτό είναι προς το χειρότερο.
Συνηθίσαμε σε μία κατάσταση γενικευμένης «ήπιας» βίας και τη
θεωρούμε φυσιολογική.
