Ενώ ο δυτικός πολιτισμός έχει αποβάλει τη βία ως μέσο
επίλυσης διαφορών, πολλώ δε μάλλον ιδεολογικών διαφορών, στην Ελλάδα μεγάλα
τμήματα του πληθυσμού, από αριστερά και από δεξιά, ακόμα αντιστέκονται σε αυτή
την κατάκτηση. Πολλαπλασιάζονται τα φαινόμενα καθημερινής «ήπιας» βίας – ήπιας
με την έννοια ότι, ευτυχώς, δεν έχουμε καθημερινά θύματα. Κι έχουμε πάθει κάτι
σαν ομαδικό μιθριδατισμό – τα κόμματα καταγγέλλουν (όχι πάντα, όχι όλα), η
εισαγγελία ενίοτε ερευνά, κάποιοι λίγοι καταδικάζονται, αλλά πρακτικά αν
αλλάζει κάτι, αυτό είναι προς το χειρότερο.
Συνηθίσαμε σε μία κατάσταση γενικευμένης «ήπιας» βίας και τη
θεωρούμε φυσιολογική.
Θεωρούμε φυσιολογικό σχεδόν σε κάθε απεργία στο Δημόσιο οι
εργαζόμενοι που δεν επιθυμούν να απεργήσουν να υποχρεώνονται συμμετέχουν στην
κινητοποίηση, διότι δεν τολμούν να πράξουν διαφορετικά. Ομάδες περιφρούρησης
δεν επιτρέπουν την είσοδο στα κτίρια, συχνά ασκώντας και σωματική βία, και οι
υπάλληλοι που επιθυμούν να εργαστούν υποχωρούν. Γνωρίζουν ότι πολλοί
συνδικαλιστές έχουν εκ της θέσεώς τους τη δυνατότητα να επηρεάσουν την εξέλιξή
τους στον οργανισμό – εξάλλου κι αυτοί φροντίζουν να τούς το υπενθυμίζουν τακτικά.
Θεωρούμε φυσιολογικό αυτό που ξεκίνησε πριν από λίγα χρόνια,
μετά το πρώτο μνημόνιο κυρίως, να μην τολμούν αναγνωρίσιμοι πολιτικοί να
κυκλοφορήσουν στο κέντρο της Αθήνας, από τον φόβο επίθεσης από πολίτες. Πολιτικοί
από όλα τα κόμματα που κατά καιρούς έχουν στηρίξει «μνημονιακές» πολιτικές
έχουν δεχθεί επιθέσεις. Είναι κατάντια της κοινωνίας μας, δεν είναι αστείο.
Θεωρούμε φυσιολογικό δημοσιογράφοι να αναγκάζονται να
κυκλοφορούν με προστασία και το δικαιολογούμε επειδή «είναι μνημονιακοί»,
«στηρίζουν την κυβέρνηση», «προκαλούν». Λένε δηλαδή την άποψή τους με την οποία
κάποιοι θερμόαιμοι δεν συμφωνούν – λες και τους υποχρεώνει κανείς να την
ακούνε. Κάποιοι δεν τολμούν να γράψουν από τον φόβο αντιποίνων.
Θεωρούμε φυσιολογικό το «άβατο» των Εξαρχείων για πολλούς
από τους ανωτέρω, όπως επίσης και για την αστυνομία. Αν τρακάρεις στα Εξάρχεια,
η τροχαία μπορεί να σου ζητήσει να μεταφέρεις το αυτοκίνητο σε άλλον δρόμο
γιατί εκεί περιπολικό δεν έρχεται. Αν είσαι γνωστός «μνημονιακός» ξέρεις ότι
δεν σε παίρνει να κυκλοφορήσεις στην περιοχή.
Και φυσικά, τα Πανεπιστήμια. Φοιτητές απειλούν καθηγητές, διακόπτουν
συνεδριάσεις των οργάνων, χτίζουν καθηγητές – και αθωώνονται στο δικαστήριο!
Στο ΕΚΠΑ «επετράπη» η παρουσίαση του βιβλίου του
καταδικασμένου δολοφόνου τρομοκράτη Κουφοντίνα, μάλιστα με τηλεφωνική παρέμβαση
του ιδίου όπως δημοσιεύθηκε, ενώ ήταν κλειστό για τους φοιτητές. Ο καθηγητής
Νίκος Μαραντζίδης, που χτυπήθηκε προ ημερών από ανεγκέφαλους επειδή «γράφει
κατά της αριστεράς», διδάσκει στο ίδιο τμήμα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας στο
οποίο, το 2004, είχε «εμποδιστεί» να παρουσιάσει τη «Μαύρη Βίβλο του
Κομμουνισμού» ο Γάλλος ιστορικός Στεφάν Κουρτουά. Μία από τις μεγαλύτερες
σε κυκλοφορία εφημερίδες της χώρας έγραψε ότι «δεν έγινε και τίποτα» και πολλή
φασαρία κάνουμε αφού «στον πανεπιστημιακό χώρο και μέσα σε μια νεολαία που βράζει
από φύση και συνθήκες, ζούμε στο κάτω κάτω». Πόσες άλλες εκδηλώσεις με ομιλητές
και θέματα που δεν έχουν τις ευλογίες της αριστεράς δεν έχουν καν οργανωθεί
στους χώρους των ελληνικών Πανεπιστημίων, επειδή οι διοργανωτές επιβάλλουν σε
εαυτούς προληπτική «λογοκρισία»; Η ελευθερία του λόγου για μεγάλο μέρος της
ελληνικής αριστεράς είναι δικαίωμα μόνο για όσους εκφράζουν απόψεις που έχουν
την έγκρισή της.
Τα θεωρούμε όλα αυτά φυσιολογικά, όμως δεν είναι. Δεν είναι φυσιολογική μία κοινωνία που ανέχεται απαθώς αυτά τα καθημερινά φαινόμενα βίας και ανομίας - που άνοιξαν και διατηρούν τον δρόμο ανοικτό για Κερατέες, Χαλκιδικές, κ.α.. Οπισθοδρομούμε ολοταχώς.
Δεν υπάρχει άλλη λύση από τη μηδενική ανοχή και την καταδίκη εκ μέρους των δημοκρατών πολιτών και της πολιτείας σε τέτοιες πρακτικές. Όχι μόνο ως προς την καταστολή και τιμωρία των δραστών, αλλά και ως προς την καλλιέργεια, μέσω τους σχολείου, της οικογένειας και της σωστής λειτουργίας των θεσμών, της συνείδησης ότι η βία δεν έχει θέση σε μία δημοκρατική κοινωνία. Γιατί την αποδομεί και την καταστρέφει. Κινητοποιηθείτε.
Athens Voice 5/7/2014
Εύγε ! Έτσι είναι, η βία δεν μπορεί να είναι ανεκτή επιλεκτικά. Επίσης, ορθά πράττεις επισημαίνοντας ότι η βία δεν είναι μόνο σωματική, αλλά συχνότατα και ψυχολογική ή εκφράζεται μέσω κατάχρησης εξουσίας. Η άρνηση του δικαιώματος στην -δίκαιη και αντικειμενική- εργασιακή αξιολόγηση. Το δικαίωμα του εργαζόμενου να επισημαίνει επεισόδια διαφθοράς, ή κατάχρησης εξουσίας, χωρίς αυτό να τον οδηγεί για παραδειγματισμό στο ... "ψυγείο|", στην στέρηση καθηκόντων αναλόγων προς τις δεξιότητές του... Τον αποκλεισμό απο δράσεις στις οποίες συμμετείχε, μόνο και μόνο επειδή διανοήθηκε, σε μια πτωχευμένη χώρα, να θίξει το ταμπού θέμα της ανεντιμότητας και αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς στον εργασιακό χώρο. Έννοιες διεθνώς αναγνωρισμένες, όπως το "conflict of interest" όταν δημόσιοι λειτουργοί εμπλέκουν σε ερευνητικές δράσεις, αμοιβόμενα προγράμματα και άλλα παρόμοια συγγενείς και στενούς φίλους, είναι στη χώρα μας ευρύτατα αποδεκτές, ιδίως όταν ο διαπράττων τα άνω έχει την θεσμική εξουσία να "εξελίξει", να "προάγει", να "προβάλλει" και να "πριμοδοτήσει" όσους θα όφειλαν να είναι κριτές και προασπιστές του δημοσίου συμφέροντος... Όποιος διανοηθεί να θέτει τέτοια θέματα, έχει με βεβαιότητα καταστρέψει την όποια καριέρα του, σας το υπογράφω, εκ πείρας !
ΑπάντησηΔιαγραφή