Για την εργαζόμενη μητέρα, μερικές σκέψεις

“I was always asked how it felt to be a woman prime minister. 

I would reply: “I don’t know: I have never experienced the alternative”

Margaret Thatcher

Στην Ελλάδα, οι γυναίκες βουλευτές είναι 52, σε σύνολο 300 (17%). Σύμφωνα με τον νόμο που είναι σε ισχύ για τις ερχόμενες εκλογές, τα κόμματα πρέπει να έχουν στις λίστες τους 30% γυναίκες για να μπορούν να «κατέβουν» στις εκλογές. Αυτό το affirmative action δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί. Στη Δράση ωστόσο οι γυναίκες καλύπτουν περίπου το 40% του συνόλου και είμαστε πολύ περήφανοι γι αυτό!

Μόλις το 48,1% των γυναικών στην Ελλάδα εργάζεται σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ για το 2010, ενώ ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ είναι 56,7% (και πληρώνονται κατά μέσο όρο 9,6% λιγότερο από τους άνδρες).

Οι γυναίκες κατέχουν μόνο το 27,6% των διευθυντικών θέσεων στις επιχειρήσεις της χώρας μας (ΟΟΣΑ 2007). Σύμφωνα με μία μελέτη της McKinsey, ο πιο σημαντικός παράγοντας για την επιτυχία δεδηλωμένων στρατηγικών για την ισότητα των φύλων στις επιχειρήσεις είναι να ενδιαφέρεται προσωπικά ο/η διευθύνων σύμβουλος. 

Σε κάθε περίπτωση πάντως, με το ίδιο αρχικό επίπεδο σπουδών, οι έγγαμες γυναίκες έχουν λιγότερες πιθανότητες να γίνουν διευθυντικά στελέχη σε ιδιωτικές επιχειρήσεις από τις ανύπανδρες, οι οποίες με τη σειρά τους έχουν λιγότερες πιθανότητες από τους ελεύθερους άνδρες. Οι  έγγαμοι άνδρες έχουν τις περισσότερες πιθανότητες από όλους. Αυτό που έχει ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον, είναι ότι κάθε παιδί «κοστίζει» στη μητέρα, καθώς ο μισθός της μειώνεται καθώς τα παιδιά αυξάνονται (ειδικά αν το επίπεδο σπουδών της είναι χαμηλό), ενώ αντίθετα προσθέτει στον πατέρα, του οποίου ο μισθός αυξάνεται: καλείται με τη δική του εργασία, που συνήθως αμείβεται περισσότερο, να καλύψει τις επί πλέον ανάγκες που δημιουργούνται.  Ταυτόχρονα, και παρά την πολύ σημαντική πρόοδο που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια, το βάρος του νοικοκυριού πέφτει ακόμα σε μεγάλο βαθμό στις πλάτες των γυναικών*. 

Ως σύζυγος, μητέρα, εργαζόμενη και εσχάτως υποψήφια στις εκλογές, βγάζω το καπέλο σε αυτές τις γυναίκες που καταφέρουν να ανεβαίνουν και να διαχειρίζονται τις απαιτήσεις μίας τόσο γεμάτης ζωής. Προσπαθώ να είμαι μία από αυτές, αλλά καταλαβαίνω γιατί δεν είμαστε περισσότερες. Γράφω αυτές τις γραμμές ενώ ταυτόχρονα έχω ετοιμάσει φαγητό για αύριο, το οποίο, επιτέλους, ψήνεται και μόλις έχω βάλει την κόρη μου για ύπνο. 

Δυστυχώς, στην Ελλάδα έχουμε σημαντική έλλειψη υποδομών για τον εργαζόμενο γονέα. Οι παιδικοί σταθμοί είναι λίγοι – σε πολλούς δημοτικούς πρέπει κανείς να βάλει μέσο (δηλαδή να είναι αυτό που στη Δράση αποκαλούμε «πελάτης») για να πάει το παιδί του – ενώ ακόμα και αυτοί που υπάρχουν σπάνια δέχονται παιδάκια μικρότερα των δύο ετών. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες δέχονται από 6 μηνών. Η πολιτεία έχει βασιστεί στην υποστήριξη του συγγενικού περιβάλλοντος – ας είναι καλά οι ευτυχείς γιαγιάδες και παπούδες. Οι ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί κοστίζουν πραγματικά μία περιουσία για το μέσο βαλάντιο: στην περιοχή μου ξεκινούν από 500 ευρώ το μήνα. 

Και όλοι, δημόσιοι και ιδιωτικοί, έχουν ωράριο που πολύ απλά δεν συνδυάζεται με το ωράριο ενός εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα γονέα, καθώς ξεκινούν από τις 8 και κλείνουν στις 5 (οι δημόσιοι στους οποίους ρώτησα στις 4). Σε αυτό το 9ωρο, ο γονέας πρέπει να διακτινίζεται στη δουλειά του, να εργαστεί, και πίσω, πολλές φορές έχοντας επίσης να αντιμετωπίσει πορείες, κλειστούς δρόμους, απεργίες ή άλλα έκτακτα γεγονότα που επιβαρύνουν σημαντικά την καθημερινότητά του. Τα δημοτικά σχολεία λειτουργούν ακόμα λιγότερες ώρες.

Μετά από όλα αυτά – υπάρχουν κι άλλα, αλλά αυτό είναι απλά ένα σχόλιο – δεν είναι να απορεί κάνεις για την υπογεννητικότητα στη χώρα μας (έχουμε από τα χαμηλότερα ποσοστά παιδιών ανά γυναίκα μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ και πολύ κατώτερο από το αναγκαίο για την ανανέωση του πληθυσμού). 

Μέχρι σήμερα η πολιτεία είχε βρει τη «λύση» στη συνταξιοδότηση των γυναικών με ανήλικα παιδιά σε πολύ μικρή ηλικία (πολλές φορές και πριν τα 45 έτη, ανάλογα και με το συνολικό χρόνο εργασίας). Οι περισσότερες από αυτού του τύπου πρόνοιες έχουν πλέον καταργηθεί με την αναθεώρηση του ασφαλιστικού συστήματος, μία από τις ελάχιστες (κουτσές) μεταρρυθμίσεις που πάντως έκανε η κυβέρνηση. Αυτό με βρίσκει απολύτως σύμφωνη: δεν θέλω να συνταξιοδοτηθώ νωρίς, αυτό που θέλω είναι ουσιαστική βοήθεια τώρα που το παιδί μου είναι μικρό.

Θέλουμε παιδικούς σταθμούς κοντά στους χώρους εργασίας, ακόμα και μέσα στις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις. Σαν αυτόν που όλοι εμείς πληρώνουμε με τους φόρους μας για τους βουλευτές και τους εργαζομένους στη Βουλή. Και βεβαίως και παιδικούς σταθμούς που να λειτουργούν σε ανορθόδοξες ώρες, καθώς δεν εργάζονται όλοι 9-5. 

Θέλουμε τα καταστήματα και τα φαρμακεία να μένουν ανοικτά περισσότερες ώρες και τις Κυριακές, ώστε να μπορούν να εξυπηρετούνται όλοι οι εργαζόμενοι, γονείς και όχι μόνο. Θα αυξηθεί και η απασχόληση. 

Θέλουμε να έχουν τη δυνατότητα τα παιδιά να παραμένουν στα σχολεία και να ολοκληρώνουν εκεί τις εργασίες τους για την επόμενη ημέρα, αντί να πρέπει οι γονείς να γίνονται καθημερινά ζογκλέρ για να προλάβουν και να υιοθετούν λύσεις με αυξημένο πολλές φορές κόστος.

Θέλουμε καθαρά πάρκα και παιδικές χαρές. Να σεβόμαστε όλοι με τη συμπεριφορά μας το δημόσιο χώρο και να σκεφτόμαστε ότι δίνουμε το παράδειγμα στη νεότερη γενιά. 

“I could never have been prime minister for more than eleven years without Denis at my side”

Margaret Thatcher, “Downing Street Years”

* François de Singly, “Fortune et infortune de la femme mariée”, PUF, 2004

Μερικά ενδιαφέροντα βιβλία σχετικά με το θέμα:

Elisabeth Badinter, “Le conflit: la femme et la mère”, Flammarion Lettres, 2010

Rosalind Miles, “Who Cooked the Last Supper? The Women’s History of the World”, Random House, 2001

Linda R. Hirshman, “Get to work. A manifesto for women of the world” Viking, 2006