"...Victory, however long and hard the road may be, for without victory there is no survival".

I have nothing to offer but blood, toil, tears and sweat. 

We have before us an ordeal of the most grievous kind.

Winston Churchill, 13/5/1940

Μεγάλη στενοχώρια και απόγνωση μου προκαλεί η απορία του ΔΝΤ «γιατί δεν πέφτουν οι τιμές στην Ελλάδα», που αναφέρει σήμερα η ιστοσελίδα capital.gr.

Οι τεχνοκράτες, στους οποίους ελπίζανε οι πολίτες της χώρας που είχαν αρνηθεί να γίνουν «πελάτες» τα τελευταία 30 χρόνια, τους απογοητεύουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο.

Όχι μόνο οι τεχνοκράτες αυτοί δεν κατάφεραν από την άνοιξη του 2010 έως το Σεπτέμβριο του 2011 να κατανοήσουν τον πελατοκεντρικό χαρακτήρα του πολιτικού μας συστήματος και να επιβάλουν περικοπές δαπανών,  αντί της φορολαγνείας των εκάστοτε εμπαθών υπουργών οικονομικών. Δεν κατάφεραν ούτε να επιβάλλουν κάποια όρια στην πέντε αστέρων εξυπηρέτηση πελατών που παρέχει το πολιτικό μας σύστημα, και να εξασφαλίσουν ότι στον τρίτο χρόνο του μνημονίου θα μπορούμε να αναμένουμε πλέον θετικές επιπτώσεις στην απασχόληση και ανάπτυξη, από κάποιες σημαντικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, απελευθερώσεις αγορών ή μειώσεις γραφειοκρατίας.

Δεν είχαν προβλέψει ότι μόνο αυξάνοντας την παραγωγικότητα, με διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα απελευθέρωναν αναπτυξιακές ευκαιρίες, θα μπορούσε η χώρα να  πληρώσει τα χρέη της. Απέτυχαν να δουν ότι η εμμονή στην «εσωτερική υποτίμηση» εξ ορισμού συνεπάγεται ανεργία και μείωση εισοδημάτων, άρα συρρίκνωση της φορολογικής βάσης, άρα μείωση των φορολογικών εσόδων και αδυναμία εξυπηρέτησης των υφιστάμενων χρεών, του κράτους και τώρα και των ιδιωτών.

Αλλά ακόμα και τώρα δεν έχουν καταλάβει ότι η υπερβάλλουσα ζήτηση στη χώρα προέρχεται από το ελλειμματικό κράτος: ένα εκατομμύριο «πελάτες» που συνεχίζουν να πληρώνονται, έστω και μειωμένα, αλλά πάντα καλύτερα από τον μέσο όρο της οικονομίας (βλέπε άρθρα Δ. Μαλλιαρόπουλου και Τ. Αναστασάτου στον τόμο Χαρδούβελη και Γκόρτσου (επιμ.) με τίτλο «Η διεθνής κρίση, η κρίση στην ευρωζώνη και το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα»). Ενώ το μόνο που παράγουν,  συλλογικά, είναι εμπόδια στην επιχειρηματικότητα, ζητάνε βενζίνη, πετρέλαιο θέρμανσης, τηλεοράσεις, πατάτες Αιγύπτου και άισμπεργκ εισαγωγής. Δεν έχουν καταλάβει ότι οι ίδιοι, για 2 χρόνια, χρηματοδοτούν την υπερκατανάλωση εισαγόμενων αγαθών και μη εμπορεύσιμων υπηρεσιών από όσους πληρώνει το ελλειμματικό δημόσιο, την ώρα που υπό την επίβλεψη τους το επιχειρηματικό περιβάλλον αντί να βελτιώνεται συνεχίζει να βυθίζεται καθημερινά αυξάνοντας τα κόστη, και άρα τις τιμές.

Σαν χάνοι κοιτάζουν τους τζίρους να καταρρέουν και δεν αναρωτιούνται μήπως τα κόστη δεν μειώθηκαν, αλλά αυξήθηκαν. Κάτι ψελλίζουν για μειωμένους μισθούς στη χώρα στην οποία το κόστος από μισθωτή εργασία στον ιδιωτικό τομέα μπορεί να είναι αναλογικά και το ¼ του αντίστοιχου άλλων χωρών, στις οποίες το δημόσιο είναι μικρό, η αυτοαπασχόληση περιορισμένη και οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα πολλαπλάσιοι. 

Το μήνυμα είναι αποκαρδιωτικό: μην περιμένετε ουσιαστική βοήθεια από τους ξένους, ούτε αυτοί ξέρουν και σίγουρα δεν μπορούν. Μόνο εμείς οι ίδιοι, οι «πολίτες, όχι πελάτες» μπορούμε να σώσουμε την πατρίδα μας, το σπίτι των παιδιών μας. Και πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας, με θυσίες, χωρίς απαιτήσεις ευημερίας, χωρίς ανταπόδοση για τους κόπους μας,  χωρίς καμία αναγνώριση και πιθανότατα και υπό τη χλεύη των υπαίτιων της καταστροφής.

Γιατί πρέπει να το κάνουμε;

Γιατί μόνο εμείς μπορούμε, ο καθένας επιστρατεύοντας όλες του τις δυνάμεις.