Ο «ανάλγητος φιλελευθερισμός» στην καθημερινότητά μας

Όπως κάθε μέρα, έτσι και την περασμένη Τετάρτη πήγα στο γραφείο, που βρίσκεται στο Σύνταγμα, με το λεωφορείο. Η διαδρομή ήταν σχετικά σύντομη, γιατί στο μεγαλύτερο μέρος της υπάρχουν λεωφορειόδρομοι (νόμος του Στέφανου Μάνου, το 1991). Επειδή η μέρα ήταν ανοιξιάτικη και είχα ξεκινήσει νωρίς, κατέβηκα λίγο νωρίτερα και περπάτησα τον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου, όπου μόλις άνοιγαν τα μαγαζιά (οι πεζοδρομήσεις στην Αθήνα ξεκίνησαν από εδώ το 1978, με νόμο του Μάνου).

Εργάζομαι σε ιδιωτική τράπεζα, η οποία μετά την ιδιωτικοποίησή της αναπτύχθηκε ραγδαία, χρηματοδότησε ανταγωνιστικά την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, πλήρωσε εκατομμύρια σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, δημιούργησε χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, εκπαίδευσε χιλιάδες στελέχη και εξήγαγε την τεχνογνωσία της στο εξωτερικό (το άνοιγμα της τραπεζικής αγοράς έγινε το 1992 με νόμο που φέρει την υπογραφή του Στέφανου Μάνου). Παρά τη μικρή πρωινή βόλτα, δεν άργησα, αλλά ήξερα ότι μπορούσα να αργήσω, διότι χάρη στην κινητή τηλεφωνία – και με ένα smart phone - μπορεί κανείς πλέον πολύ εύκολα να διεκπεραιώσει πολλές από τις καθημερινές εργασίες του από το κινητό (η κινητή τηλεφωνία αναπτύχθηκε σε ανταγωνιστική βάση και επιτυχώς στην Ελλάδα χάρη στο σχετικό νόμο Μάνου του 1992).

Το απόγευμα ακολούθησα άλλη διαδρομή. Πήρα το μετρό από το Σύνταγμα και κατέβηκα στην Πανόρμου, για να κάνω τα απαραίτητα ψώνια από το σούπερ μάρκετ (η σύμβαση του μετρό υπεγράφη το 1991 από τον Στέφανο Μάνο και τα έργα ξεκίνησαν αμέσως, άσχετα αν οι επίγονοί του το καθυστέρησαν όσο μπορούσαν. Σκέφτομαι τους Θεσσαλονικείς, που για περισσότερο από μία δεκαετία ακούν κυρίως υποσχέσεις για το μετρό της δικής τους πόλης). Το σούπερ μάρκετ ήταν ανοικτό παρά την προχωρημένη ώρα (η πρώτη απελευθέρωση του ωραρίου των καταστημάτων έγινε το 1992 με νόμο του Στέφανου Μάνου, αν και η κυβέρνηση που ακολούθησε την αναίρεσε, για να την επαναφέρει βεβαίως πετσοκομμένη αργότερα, καθώς δεν μπορείς με νόμο να πας ενάντια στην ίδια την πραγματικότητα). Η κίνηση στην Πανόρμου ήταν όπως πάντα μεγάλη, κυρίως λόγω των διπλο- και τριπλοπαρκαρισμένων αυτοκινήτων, και σκέφτηκα ότι αν είχε τηρηθεί ο νόμος του 1979 του Μάνου, που υποχρέωνε όλες τις νεοαναγειρόμενες πολυκατοικίες να διαθέτουν χώρους στάθμευσης, σήμερα θα ζούσαμε σε μία καλύτερη πόλη.

Η Δράση (η οποία κατέρχεται στις εκλογές σε συνασπισμό με τη Φιλελεύθερη Συμμαχία), εκτός από τις προτάσεις της για το αύριο της χώρας, έχει αναρτήσει στον ιστότοπό της και ειδικό σύνδεσμο με το έργο του επικεφαλής της, Στέφανου Μάνου. Είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που μόλις περιέγραψα, και το απολαμβάνουν όλοι οι Έλληνες, όχι μόνο οι κάτοικοι του κέντρου της Αθήνας. Επισκεφθείτε το σάιτ και διαβάστε γι αυτό. Μετά, επισκεφθείτε τους ιστοτόπους ΟΛΩΝ των άλλων κομμάτων που κατεβαίνουν στις εκλογές και προσπαθήστε να βρείτε ανάλογη πληροφορία. Δεν θα βρείτε. Σκεφθείτε μόνοι σας. Για ποια έργα τους θυμάστε τους κυρίους Σαμαρά (ίσως για τη μισή Μεσσηνία, διορισμένη στο Μουσείο της Ακρόπολης…) και Βενιζέλο (ίσως για το νόμο περί –μη- ευθύνης υπουργών, που παραγράφει τα πάντα…), τον κύριο Καμμένο, τον κ. Καρατζαφέρη, τις κυρίες Μπακογιάννη και Κατσέλη; Αναφέρω αυτούς που άσκησαν εξουσία μέσω των κομμάτων στα οποία συμμετέχουν ή συμμετείχαν. Πιθανώς για τους κ.κ. Τσίπρα, Παπαρήγα, Κουβέλη, να σκεφθείτε το «έργο» τους σε συνδικάτα και δήμους, όπως και πορείες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, παρεμπόδιση εργασίας.

Όταν βρεθείτε πίσω από το παραβάν την 6^η Μαΐου, θυμηθείτε τη διαπίστωσή σας και ψηφίστε ανάλογα.